Go to Expo: “Het is een marathon met ups en downs” - Het verhaal van Esperanza (17) (blog deel 3)
Go to EXPO in aanloop naar de EXPO deel 3
Esperanza (17) komt graag in het Leontienhuis. Tijdens de HAVO werd ze gepest. Ondanks haar gezonde gewicht dacht ze: met een paar kilo minder word ik wél geaccepteerd. Zo ontstond haar eetstoornis. Haar diploma haalde ze, de eetstoornis bleef. “Maar ik ben een doorzetter. Opgeven is geen optie.”
Ik ben Esperanza Stolk en ben 17 jaar.
Ik wil graag mijn verhaal met jullie delen.
Ik heb de HAVO gedaan. Dit was een donkere tijd.
Ik ben heel mijn middelbare schooltijd gepest. Dit gebeurde zowel onder als na schooltijd. Thuis hield het niet op. Het ging door met nare berichten via WhatsApp en verdere social media. Ik werd uitgescholden, genegeerd en gebruikt. Ik voelde mij erg eenzaam en niet gehoord. Ik had geen vrienden en was vaak alleen. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik mij waardeloos, lelijk en dik voelde. Ik werd op school niet gehoord en e-mails bleven onbeantwoord. Misschien had ik harder moeten schreeuwen om hulp, maar ik ervoor mijzelf de schuld te geven van de pesterijen; ik haatte de persoon die ik was. Ik had een gezond gewicht, maar ik moest en zou iets veranderen aan mezelf. Hierdoor ging ik afvallen. Als ik een paar kilo minder woog, zou ik wel geaccepteerd worden. Hier had ik controle op, dacht ik. 300 push-ups ’s nachts in bed. Hier had ik ook controle op, dacht ik. Nee, geen control dus, wat wel; anorexia.
In het laatste jaar van de HAVO had ik één doel voor ogen; weg van deze school met hun bullies. Ik behaalde het en deed mijn speech tijdens de diploma-uitreiking. Een afsluiting van een verschrikkelijke periode; dacht ik. En toch, ondanks de positieve reacties van docenten, ouders en medeleerlingen en een staande ovatie na deze speech, raak ik de eetstoornis maar niet kwijt. Het is een marathon met veel ups en downs. Maar ik ben een doorzetter. Opgeven is geen optie. Ik ben er nog lang niet. Gelukkig heb ik mensen om mij heen die mij wel accepteren zoals ik ben; mijn familie, een goede familie-vriend en Leontien met haar stichting het “Leontienhuis”; allemaal mensen die belangenloos voor mij klaar staan. Mede door hen heb ik mij door het laatste jaar van de middelbare school heen kunnen vechten.
Ik ben mij er van bewust; ik ben er nog lang niet, nog steeds in gevecht tegen mijn eetstoornis met onder andere hulp van psychologische instanties, ga ik dit gevecht aan.
Ook wetende dat er altijd een plek is met onder andere lotgenoten waar je jezelf mag zijn; het Leontienhuis. Zij gaven mij een plek waar ik mij veilig voelde en waar ik geaccepteerd werd. Je kan er altijd terecht. Er wordt daar gegeten, gepraat, gehuild en zeer zeker ook gelachen. Dit allemaal met als doel; je bent goed zoals je bent. Je hoeft jezelf niet te bewijzen. Een boost voor je zelfvertrouwen.
Ik studeer nu Rechten. Ik wil mensen helpen; iets voor ze betekenen. Ik ben mij ervan bewust dat iedereen dit kan zien. Ondanks de schaamte voor de eetstoornis en angst voor de reacties die ik nog steeds heb, wil ik laten zien wat een eetstoornis met iemand kan doen. Er moet aandacht en bewustwording moet komen voor een eetstoornis. Het gaat namelijk niet alleen over eten. Het gaat over controle, onzekerheden en nare gebeurtenissen.
Ik hoop dat ik een voorbeeld kan zijn voor velen die zich eenzaam voelen op school of werk.
Ik wil laten zien dat het niet uitmaakt wie je bent en dat je jezelf mag zijn. Niemand mag je vertellen dat je waardeloos bent. Of je nou dik of dun bent, of je nou beugel of bril draagt, of je nou donker of licht gekleurd bent of er tussenin, je bent het waard. Wees ervan bewust, je staat er niet alleen voor.
Geloof in jezelf, hoe moeilijk dat ook kan zijn!
Lees meer blogs en interviews over Go to EXPO zie categorie Go to EXPO