BLOG: Een goede buur?

Peter de Bakker is een prachtige kerel: een vrijbuiter in de overgeorganiseerde wereld, die zijn eigen rijk heeft; geknipt voor Joris Linssen’s Showroom. Hij houdt op zijn manier een klussenbedrijf in de benen op een achteraf gelegen plek op het industrieterrein. Hij woont in een doorleefd caravannetje achter zijn bedrijf, is ruim boven de 60, heeft kind noch kraai en weinig wereldse behoeften. Maar zelfs Peter heeft bepaalde noden, dus ik mocht eens bij hem langs.

Een pareltje om te verkopen

Hij stak mij een stevige, gitzwarte jat toe, die ik liever drukte dan een gemanicuurd kantoorhandje. “Ja, meneer Lameijer, ik moet wat met mijn hal, hij moet verkocht worden, want ik heb voor de bouw geld geleend van mijn oude tante, en dat wil ze nu terug”. Peter kreeg mijn voornaam niet over zijn lippen, voor hem was een stropdas steevast “meneer”. Hij bood me hartelijk koffie aan (die ik zonder verblikken of verblozen op heldhaftige wijze heb genuttigd) in zijn tweewielige paleisje en vertelde zijn verhaal. Hij had zijn hal zelf gebouwd, en had het simpel gehouden: summiere afwerking, kale betonvloer, stalen wanden en dak. Geen kantoor, geen tegels in douche en toilet en de verwarming middels een grote houtkachel midden in de hal. De bestrating rondom ontbrak nagenoeg geheel. Een tikkeltje Spartaans, of zo u wilt: een bende. Er waren ook nog complicaties met de gemeente: toen Peter het terrein kocht, mocht er een woning achter gebouwd worden, maar nu niet meer. Kortom, een pareltje om te verkopen. “En als u het nou verkoopt, dan moet ik zelf natuurlijk wel iets anders hebben, want ik ga niet zo maar ergens in een woonwijkje, in een normaal huis van de SWA zitten”.

‘Dat pand heb ik al van hem gekocht’

Ik startte de verkoop, onder de noemer van een no-nonsense pand, dat een verfje of een beetje afwerking behoefde, en kreeg al snel beet. Een kandidaat die de hoofdlijn op waarde wist te schatten: een compacte hal op een ruim perceel, goede kwaliteit, maar zonder tierelantijnen. We werden het snel eens, en alles leek goed komen, totdat ineens de aardige buurman van Peter, de heer Boordevol zich meldde. “Ja, Lameijer, u heeft dat pand van De Bakker nu wel in de verkoop, maar dat heb ik al van hem gekocht, hoor”. Hij produceerde daarbij een briefje van een jaar geleden, waar op stond dat zijn notaris een contract op zou maken om het pand voor een veel te lage prijs te kopen. Om Peter “uit de brand te helpen”, in verband met het gedoe met zijn tante. “Ja, die Boordevol” reageerde Peter. “Die zou me zogenaamd helpen, maar een paar dagen later trok ie z’n keutel al weer in. Hij wilde het door mij getekende briefje teruggeven, maar dat mocht hij van mij op een donker plekje stoppen!!” Zeer plausibel, mede omdat Boordevol en zijn notaris al die tijd niets meer hadden laten horen.

Dreigend overkomen, grommen, maar alleen bijten als je wegloopt
Niettemin vond ik de situatie wel lastig, Boordevol stond niet sterk maar ik wist dat hij wel een advocaat zou vinden om hem bij te staan als hij er een zaak van zou maken (die jongens schrijven nou eenmaal graag een paar uurtjes). Ik ging dus nog maar eens met hem praten, om uit te vissen hoe hij er in stond. Ik werd vriendelijk ontvangen door mevrouw Boordevol in hun fraaie villa in een buitendorp, en probeerde tot een vergelijk te komen. Maar wat ik ook voorstelde, Boordevol hield vast aan de koop en Peter mocht volgens hem aan niemand anders verkopen, want anders ….. Mevrouw Boordevol leek geen partij in deze, maar was wel steeds in de kamer, balancerend op een huishoudtrapje, de hele tijd één klein bovenraampje lappend. Een fraai stel, dat elkaar bij uitstek verdiende. Al met al ging ik toch wel met een voldaan gevoel huiswaarts, want ik meende mijn pappenheimers in beeld te hebben. Boordevol dreigde wel geloofwaardig, maar hij leek me te “behoudend” om een advocaat in te schakelen en een vordering in te stellen. Een beetje het type “kuitenbijter”: wel dreigend overkomen, grommen, maar alleen bijten als je wegloopt.

Verkoop stilgelegd
Peter heeft inmiddels ergens nog een potje geld ontdekt, waaruit hij zijn oude tante voor een groot deel heeft afbetaald. Aangezien ook zijn AOW is gestart, kan hij haar nu snel verder aflossen. We hebben de verkoop stilgelegd, er zijn met de andere koper geen onomkeerbare zaken gedaan. Peter klust voorlopig lekker door. Als Boordevol nog wat wil, moet hij een eis neerleggen bij een rechter en dat gaat hij volgens mij niet doen. Intussen verwatert de geloofwaardigheid van zijn “claim” met de dag. Mogelijk zal hij nog eens proberen Peter schrik aan te jagen met één of ander aangetekend gewrocht, maar die wordt daar ook niet meer overspannen van. Ik verwacht het pand wel weer eens in de verkoop te nemen maar als het aan Peter ligt, mag dat nog wel een poosje duren!