BLOG: Een leuk fietsenwinkeltje

Van de week trof ik Anjo weer eens, een aardige kerel, voor wie ik al jaren zaken regel op het terrein van bedrijfsmatig onroerend goed. We zaten op het bankje bij de notaris, om na lange tijd een voormalig winkelpand van hem over te dragen aan de nieuwe eigenaar. Daar gezeten, realiseerden we ons hoe lang geleden onze eerste kennismaking was. “Nou Rinus, dat moet geweest zijn toen ik nog in dat winkeltje achter het winkelcentrum Nobellaan zat” memoreerde Anjo. “Midden jaren ’90, ik was toen nog geen dertig jaar oud”. Ja, Anjo was een jaartje ouder geworden, en hij niet alleen. Hij had inmiddels een heel ondernemersleven achter zich, en voor zover ik Anjo ken, ook nog voor zich.

Rond 1995 had hij een bescheiden nering, een fietsenwinkel zoals je normaal verwacht aan te treffen in een wijkcentrum of klein dorp. Veel werkplaats, veel sleutelwerk, wat tweedehands handel en een beetje nieuw-verkoop. Maar Anjo wilde en kon meer. Hij belde mij, en wilde weten of ik hem kon helpen bij zijn toekomstplannen: een grote winkel met showroom, een zichtlocatie, monteurs erbij zodat hij meer de verkoop kon doen, enzovoorts. Ik was nog niet zo lang bezig met bedrijfspanden, maar begreep wel dat het voor Anjo veel beter zou kunnen. Een wijkcentrum is goed voor de dagelijkse boodschappen, maar een speciaalzaak als een fietsenwinkel zou beter draaien op een plek die echt in het zicht lag. Daarnaast is veel ruimte cruciaal, voor de relatief grote objecten als fietsen, en het moet goed betaalbaar zijn. De marges op fietsen waren zeker in die tijd niet gigantisch dus de rekensom wordt dan nog wel eens lastig. Dus, vatte ik voor Anjo samen: ”we zoeken een grote winkel, op een zichtlocatie, direct bereikbaar met de auto (al die fietsers komen toch met de auto om daarna pas sportief te gaan zitten doen op zo’n ding) en voor weinig”. Ik had het begrepen, het zoeken begon. Wat later kreeg ik te maken met de verplaatsing van een drukkerij, die resideerde aan de Vaart. Op een bijzondere plek, solitair, zonder andere winkels er omheen, maar aan de doorgaande weg naar de nieuwe woonwijk Kloosterveen. Het kostte in eerste instantie moeite om hem te overtuigen, maar in tweede instantie zag Anjo ook de mogelijkheden. Hij huurde het pand van de drukker, en zijn bedrijf kwam in een stroomversnelling. Binnen twee jaar klopte Anjo weer bij me aan, want hij wilde het pand nu ook kopen. Goed nieuws, en de deal met de eigenaar van het pand kwam soepel tot stand. “Nou Rinus, voorlopig zit ik gebeiteld, dus je bent nu voor langere tijd van me af”. Anjo zat er volledig naast.

Slechts een jaar of vijf later kreeg ik aan de Zendmastweg het fraaie pand van de wereldberoemde Asser ice-speedwayheld Roelof in de verkoop. Deze had een bijzonder gebouw neergezet, geheel ingericht op zijn motorzaak: een schitterende showroom, werkplaats, kantoren, grote kelder voor magazijn en werkplaats, afgerond met een prachtig appartement er bovenop. Roelof was ook al redelijk op leeftijd, en moest het maar eens wat rustiger aan gaan doen (hoewel ik hem redelijk recent op TV nog eens als een jonge hond in Zweden een ijsbaan aan gort zag rijden). Het pand was prachtig, maar gezien de specifieke bestemming ter plaatse geen “wegdrager”. Het was een showroom, maar deze was te klein voor een autobedrijf. In motoren zat op dat moment redelijk de klad, en andere handel zoals meubels of sanitair was daar niet toegestaan. Fietsen overigens ook niet. Maar toch stond daar ineens Anjo weer voor mijn neus. “Tja, Rinus, het gaat zo goed in de fietsen, ik moet maar weer eens wat verder kijken” zei hij bijna verontschuldigend. Bij de eerste bezichtiging bleek al dat de schitterende motorzaak van Roelof een jongensdroom was voor een ambitieuze fietsenman. Anjo zag het helemaal zitten, en bood ook vlot serieus geld. We werden het ook nu weer op een prettige wijze eens. Daarna moest de gemeente worden overtuigd van ons geniale plan om daar de grootste, mooiste fietsenwinkel van de stad te vestigen. Dat had nogal wat voeten in aarde, aangezien fietsenverkoop op een industrieterrein een heikel punt was. In omringende gemeenten was het al lang toegestaan, maar Assen voerde juist daarover reeds jaren een verwoede strijd met een collega van Anjo. Uiteindelijk, letterlijk om vijf voor twaalf, vond de gemeente de oplossing om fietsenverkoop gelijk te stellen met verkoop van auto’s, boten en caravans. Daarmee werd in één klap fietsenverkoop op het hele bedrijfsterrein toegestaan. Anjo blij, zijn collega blij, maar ook andere concurrenten als Stella en Fietsenwinkel.nl. maken gretig gebruik van Anjo’s succes.

De nieuwe, grote winkel van Anjo ging vanaf dag één als een speer. Ik kreeg natuurlijk daarbij ook direct de opdracht om de oude winkel te verkopen, maar dat ging minder voortvarend. De crisis was net losgebarsten, niet in de fietsen maar wel in het onroerend goed. De winkelmarkt was aanhoudend slecht, dus we zijn al met al jaren bezig geweest om het oude pand af te zetten. Gelukkig gaat het nu met name in de woningmarkt weer crescendo, en tijdens een brainstormgesprek hebben we besloten om het pand ook als woning in de markt te plaatsen. Ook daarvoor moesten we weer langs de gemeente, maar hier zijn we gelukkig vlot uitgekomen. Het oude pand wordt verbouwd tot woning met bedrijfsruimte, en het lijkt erop dat Anjo voorlopig weer geen makelaar nodig heeft. We gaan het zien.