BLOG: Even een vuiltje wegwerken

Vanuit het niets belde mij midden vorig jaar ene Wim. Hij vroeg me of ik me nog kon herinneren dat ik zo’n jaar of 10 geleden betrokken was geweest bij een poging om het pand van de familie Wilton te verkopen. Een complex bedrijfshallen met woning, centraal gelegen in het oude bedrijfsterrein van onze fraaie provinciestad. Nou heb ik een wat bijzonder werkend geheugen. Ik kan bij wijze van spreken mijn buurman in de stad straal voorbijlopen, omdat ik hem niet herken. Iemand die mij vorige week uitgebreid heeft gesproken op een receptie kan ik me vandaag soms niet meer herinneren, en ik vergeet ook mijn trouwdag regelmatig. Maar als je me een pand noemt waar ik mee bezig ben geweest, al is het 20 jaar geleden, dan weet ik ineens zelfs weer waar de tegels losliggen in de bijkeuken. Lastig voor gewone stervelingen, maar voor mij wel handig.

Financieel saneren

Wim’s telefoontje veroorzaakte een lawine aan herinneringen. Het pand van de familie Wilton was oud, meneer en mevrouw Wilton waren dat toen ook al, en de bodem onder hun pand was behoorlijk verontreinigd. Rond 2005 had ik inderdaad geprobeerd te verkopen, maar gezien de omvang van de verontreiniging was dit niet gelukt. De saneringskosten werden toen al begroot op € 100.000,- tot € 200.000,-, en het bevoegd gezag zag geen mogelijkheden de familie echt te helpen. Ik kon uiteindelijk niet meer doen dan hun zaak, met de hulp van een bijzondere relatie, financieel saneren door onder andere wat schuldeisers af te kopen.

Een pand waar je als makelaar je vingers niet aan wilt branden

Inmiddels, vertelde Wim, waren zijn schoonouders natuurlijk nog wat ouder geworden en was de staat van onderhoud verder achteruit gegaan. Tot overmaat van ramp was het met de gezondheid van meneer Wilton ook niet zo best meer. Het pand moest nu echt verkocht gaan worden. Bijna alle rampspoed die je je kunt voorstellen bij de verkoop van een bedrijfsgebouw leek hier samen te komen. Een zeer slechte staat, een tot de verbeelding sprekende verontreiniging, en een aantal kleurrijke huurders met creatieve huurcontracten. Overigens was de meest kleurrijke huurder gelukkig vertrokken, met zijn plantjes erbij. Er was de Wiltons weinig bespaard gebleven sinds ik ze voor het laatst had gezien. Het was overduidelijk een pand waar je als makelaar je vingers niet aan wilt branden, dus ging ik er weer welgemoed mee aan de slag. Overigens gaf mevrouw Wilton daarin de doorslag want zo zei ze: “ik kan mijn kinderen toch niet met dit probleem laten zitten als ik er niet meer ben, dus jij moet dit klusje toch nog maar eens afmaken”. Nog altijd de pittige tante zoals ik haar kende.

Het complex ging in de verkoop, natuurlijk met vermelding van alle ongemakken, en ik werd al snel sufgebeld. De vraagprijs was lekker laag, en dit trok veel avonturiers, gelukzoekers en beleggers in spé. Mijn collega’s op kantoor legden alles direct bij mij neer, want zoals ik al zei: aan zo’n pand wil je je handen niet branden. De meeste gegadigden haakten snel af omdat je op een verontreinigd pand geen hypotheek kunt krijgen, maar desondanks ben ik er in een jaar tijd wel een keer of tien geweest met kandidaten.

Een stevig robbertje vechten

Gelukkig kwam ik begin dit jaar Annie tegen. Een onderneemster die stevig in haar schoenen staat, zich niet zomaar laat wegblazen bij wat tegenslag, en met de creatieve inslag die nodig was om dit tot een goed einde te brengen. Zij zag het wel zitten om dit spul te verwerven als belegging, en na een stevig robbertje vechten over de koopsom (Annie staat echt stevig in haar schoenen!), en daarna ook nog wat over de staat van oplevering, is het pand aan haar verkocht. Ik weet zeker dat Annie zich er mee gaat redden.

Voor de oplevering kwam ik met de familie nog bij elkaar, om de laatste plooien glad te strijken en te ontruimen. Meneer Wilton was er ook bij, maar hij herkende me nauwelijks. Hij was nog maar een schaduw van de stoere ondernemer en 4-daagse loper waar ik eerder voor gewerkt had. Vrouw Wilton, inmiddels over de 80, kwam naar me toe met een fijn flesje bier. “Moet je maar opdrinken, Lameijer, op onze gezondheid als je voor ons bij de notaris geweest bent”. Ze voegde er ook nog fijntjes aan toe: “wij zijn vast jouw beste klant van de afgelopen 20 jaar, ik wil wedden dat niemand het zo lang met je heeft uitgehouden”. Wat mij betreft een mooie afsluiting van een gaaf traject.

M. (Rinus) Lameijer
Lamberink Bedrijfsmakelaars