BLOG: Geluk op de veiling

Het kopen van een pand op een vastgoedveiling kan een heel avontuur zijn, vaak met een onvoorspelbare afloop. Een voorbeeld uit mijn praktijk.

Een fijne klant, een zorginstelling, had behoefte aan uitbreiding van hun kantoorruimte in één van de grote plaatsen van onze wonderschone provincie. De huisvestingsman, Dirk, had zijn begerig en professioneel oog laten vallen op een fraai, voormalig schoolgebouw, dat perfect zou passen. “Moet je kijken, Rinus wat een plaatje, en het past ons perfect: grote ruimtes voor wat kantoren, en ook nog voldoende lokalen voor de dagbesteding”. Dirk had al vaker met het bijltje van herhuisvesten van de club gehakt, hij wist niet alleen waar hij het over had, hij had ook echt zin in deze klus.

Kijken op de kijkdag
Wij naar de kijkdag. Een blok van een gebouw, neergezet in de jaren ’20 van de vorige eeuw, rijk uitgevoerd met riant trappenhuis, fraai tegelwerk in de hal en gangen, hoge lokalen en een zolder waar je wel twee schoolklassen met ondeugende kinderen kon opsluiten. Alle “authentieke elementen” die in de gemiddelde woning tot vervoering zouden leiden in ruime mate aanwezig. Dirk was al aan het indelen: “hier ga ik zitten, dit lokaal kan mooi in drieën, de kelder is perfect voor het buitenmateriaal en het plein is voor parkeren”. Ik probeerde zijn enthousiasme te temperen, want om zo’n gebouw goed bruikbaar te maken als kantoor komt nog wel het een en ander kijken. Maar Dirk was niet te houden: we gingen naar de veiling, met een volmacht van Gerard (Dirk zijn baas) op zak.

Bij veilingen in deze regio is het gebruik dat een pand eerst bij “opbod” wordt ingezet: de veilingmeester vraagt de aanwezigen om te bieden, en als het goed is volgen de oplopende biedingen elkaar op. Als dit stokt, is na het “eenmaal, andermaal” van de veilingmeester het hoogste bod tot stand gekomen. Na een korte pauze wordt dan bij afslag verder geveild: de veilingmeester roept een prijs die aanzienlijk boven het hoogste “opbod” ligt en begint af te tellen. Als er dan iemand “mijn” roept op het moment dat hij of zij de prijs goed vindt, wordt de koop gesloten op het bedrag dat de veilingmeester als laatste heeft geroepen. Een zeer spannend proces, want je zit gelijktijdig met soms wel 100 concurrenten in de zaal, en je weet nooit wie wanneer wat zal roepen. Het casino is er niets bij.

Bieden bij op bod
De veiling vond plaats in de lokale kroeg bij het Station, in het obligatoire, schemerige zaaltje. De handel was in grote getale op komen draven, dus we konden er nog maar net in. We kregen nog een bak slootwater (die hier voor koffie doorging) in de handen gedrukt door een zwaar overbelaste serveerster: het feest kon beginnen. Ik dacht dat het pand niet een hoofdprijs zou opbrengen, want omzetting in kantoor of wonen was nog een hele opgaaf. Gebruik in de huidige vorm lag ook niet voor de hand, dus ik dacht dat we geluk zouden krijgen op onze prijs. De biedingen liepen bij opbod niet te hoog op, en het hoogste bod bleef ruim onder het bedrag van onze volmacht. Ik had Dirk tijdens het opbieden dringend aangeraden maar op zijn handen te gaan zitten, want in zijn enthousiasme had hij de neiging om mee te bieden. Bij afslag steeg de spanning, en hoe meer de veilingmeester in de buurt van onze prijs kwam, hoe bleker Dirk werd. “750 – 745 – 740 – 735-duizend” declameerde de veilingmeester. Het ging nog steeds goed! “710 – 705 – 700-duizend”. Onze prijs kwam in zicht, ik voelde een lichte spanning opkomen, Dirk zat inmiddels peentjes te zweten. “695”. “Mijn” schalde door de zaal, net boven onze limiet. Een bekende vastgoedman-belegger-ontwikkelaar, Henk Vogelaar. Het pand ging aan onze neus voorbij, Dirk zakte in.

Ik ben direct in conclaaf gegaan met Henk, om de zien of hij het pand geschikt zou kunnen maken voor mijn klant. Hij had het echt niet gekocht vanwege de glas-in-lood raampjes. Hij is een “brood etende profeet”, er moest iets aan verdiend worden. De aanpassingen bleken zo kostbaar als ik had ingeschat, we kwamen er niet uit. Dirk had er eigenlijk ook niet veel zin meer in. Ik ben dus op zoek gegaan naar een “normaal” kantoor, en we slaagden daar vrij vlot wonderwel in. Geen monument, geen speelplein, maar wel de goede installaties en werkplekken. Een karakterloos pand bij het centrum, zeer betaalbaar en bruikbaar. Dirk niet gelukkig, maar wel tevreden met het resultaat.

De oude school is inmiddels omgetoverd tot een bijzondere woning met een fraaie B&B. Henk heeft er gelukkig een geschikte, andere gebruiker voor gevonden.

M. (Rinus) Lameijer
Lamberink Bedrijfsmakelaars